У суботу Янка ехаў ля ракі.

Пад вярбой Алёна мыла ручнікі.

-Пакажы Алёна броду земляку,

Дзе тут пераехаць на кані раку?

-Адчапіся, хлопец, едзь абы-куды,

Не муці мне толькі чыстае вады.

У маркоце Янка галавой панік,

Упусціла дзеўка беленькі ручнік.

-Янка, мой саколік, памажы хутчэй,

Ой, плыве-знікае ручнічок з вачэй!

-Любая Алёна, я ж вады баюсь,

Пацалуй спачатку, бо я утаплюсь.

Супыніўся гнеды пад вярбой густой,

Цалавала Янку Лена над ракой.

Стала ціха-ціха на ўсёй зямлі...

Па рацэ далёка ручнікі плылі.