Наказала маці позна не гуляці,

Каб дачка Марына пасядзела ў хаце.

Як заснула маці на сваю нядолю,

Уцякла Марына праз акно на волю.

 

Ой, ішлі казакі,

Ды на Вукраіну,

Казакі-гулякі

Клікалі Марыну.

Марына!

 

Прыпеў:

Марына, Марына,

Ад чаго ж ты тужыш,

Мусіць, ты, Марына,

Казачэньку любіш.

 

Марына, Марына,

Ад чаго ж ты тужыш,

Мусіць,

Казачэньку любіш.

 

Потым бацька ўзяўся за парадак ў хаце:

Не пускаў Марыну з хлопцам пагуляці.

Уцякла дачушка, толькі ўсе заснулі,

Правяла з каханым ночку медавую.

 

Ой, ішлі казакі,

Ды на Вукраіну,

Казакі-гулякі

Клікалі Марыну.

Марына!

 

Прыпеў:

Марына, Марына,

Ад чаго ж ты тужыш,

Мусіць, ты, Марына,

Казачэньку любіш.

 

Марына, Марына,

Ад чаго ж ты тужыш,

Мусіць,

Казачэньку любіш.

 

Вось і стала бабкай у Марыны маці -

Голас немаўляткі зазвінеў у хаце.

Дзе ты, казачэнька, казачэнька любы?

Хто ж цяпер Марыну павядзе да шлюбу?

 

Ой, пайшлі казакі,

Ды на Вукраіну,

Казакі-гулякі

Кінулі Марыну.

Марына!

 

Прыпеў:

Марына, Марына,

Ад чаго ж ты тужыш,

Мусіць, ты, Марына,

Казачэньку любіш.

 

Марына, Марына,

Ад чаго ж ты тужыш,

Мусіць,

Казачэньку любіш.